...............................................................................................

တစ္ေယာက္တည္း လူးလူးလိမ့္လိမ့္ ၿဖတ္သန္းေနရသၿဖင့္ ည ကို အေရာင္ဆိုးရန္ အခ်ိန္မရလိုက္ပါ ။ စားပြဲ၏ ယာဘက္ရွိ သံုးထပ္ေၿမာက္ေသာ အံဆြဲထဲတြင္ အ၀ါေရာင္မ်ား ၿပည့္သိပ္က်ပ္ညပ္စြာ တည္ရွိေနၾက၏ ။ ကံ့ေကာ္၀တ္ဆံမ်ား၏ အ၀ါေရာင္လား ၊ ငု၀ါပြင့္ဖတ္တို ့၏ " ၀ါ " ၿခင္းမ်ိဳးလား ၊ မသဲကြဲ ။ ထိုပန္း ၀ါ၀ါ ကို ပန္ဆင္ထားေသာ မိန္းမပ်ိဳသည္လည္း မသဲကြဲ ။ ၀ါ ၿခင္း ( သို ့မဟုတ္ ) ၊ အ၀ါ ၿဖစ္ၿခင္း ( သို ့မဟုတ္ ) ၊ အ၀ါ အၿဖစ္တည္ရွိၿခင္း တစ္မ်ိဳးတည္းသာ သဲကြဲ၍ ဘာမွမသဲကြဲပါ ။ အခ်ိန္သည္ လည္းေကာင္း ၊ ကဗ်ာသည္ လည္းေကာင္း ၊ အၾကင္နာသည္ လည္းေကာင္း ၊ ေရေရရာရာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာတို ့သည္ လည္းေကာင္း ေစာစီးစြာ အိပ္တန္း၀င္ခဲ့ၾက၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္းေကာင္း ၊ သူမသည္ လည္းေကာင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ရာ ကမာၻတစ္ခုခ်င္းစီသည္ လည္းေကာင္း အေၿခအေနကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားရန္ မတတ္စြမ္းႏိုင္ၾကေတာ့ပါ ။ မ်က္လႊာကေလးခ်ၿပီး သူမ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနမိသည္ ဟု ထင္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္မရယ္ပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ ဟု ယူဆလိုသူမ်ား ယူဆၾကပါေစ ။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေနပါသည္ ။ စနစ္တက် ထုပ္ပိုးထားေသာ လက္ေဆာင္ဘူးေလးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေနပါသည္ ။ ေနေရာင္ၿခည္မ်ား အေနာက္ဘက္မွ ယိုစိမ့္ၿဖားစီး လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ေစာင္ပါးေနေသာ အရိပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း သူမ ခမ်ာမွလည္း ရယ္ေနရွာပါသည္ ။ မ်က္ရည္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္တို ့ တားဆီးမရခဲ့ၾကပါ ။